Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jarocinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Jarocinie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Bogdan Udzik
Protokolant:	st. sekr. sądowy Danuta Bartkowiak

przy udziale oskarżyciela publicznego z KPP w J.

sierż. sztab. G. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach

13.05.2015 r., 7.07. 2015 r., 1.12.2015 r. i 14.01.2016 r.

sprawy T. K.,

s. H. i K. z domu M.,

ur. (...) w S.,

PESEL (...)

obwinionego o to, że:

w dniu 19 października 2014 r. około godz. 16.13 w J. przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), kierując samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w związku ze znakiem drogowym A-7 i doprowadził do zderzenia z kierującą samochodem m-ki R. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.,

1.  Obwinionego T. K. uznaje za winnego tego, że w dniu 19 października 2014 r. w J. około godz. 16.13 na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...), kierując samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że zbliżając się do skrzyżowania i wjeżdżając na skrzyżowanie nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu z jego prawej strony pojazdowi R. (...) o nr rej. (...) przez co doprowadził do zderzenia z tym pojazdem, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset złotych);

2.  Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.827,65 zł tytułem kosztów sądowych oraz na podstawie art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych kwotę 50 zł tytułem opłaty od wymierzonej kary grzywny.

Sędzia (-)

UZASADNIENIE

T. K. obwiniony został o to, w dniu 19 października 2014 r. około godz. 16.13 w J. przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), kierując samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w związku ze znakiem drogowym A-7 i doprowadził do zderzenia z kierującą samochodem m-ki R. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

T. K. jest synem H. i K. z d. M., ur. (...) w S., mieszka w miejscowości G. 48, (...)-(...) O., ma wykształcenie średnie, jest emerytem, otrzymuje świadczenie w wysokości 3600 zł netto, jest żonaty, ma na utrzymaniu 3 dzieci w wieku 21 lat, 19 lat i 6 lat, nie był karany sądownie,

T. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 19.10.2014 r. kierował samochodem m-ki F. (...) nr rej. (...) i jechał ze swoją mamą K. K. (1), która siedziała z przodu na miejscu obok kierowcy oraz z synem K. K. (2) lat 6, który siedział z tyłu w foteliku za siedzeniem przednim pasażera. Jadąc z O. do G. (gm. O.) przejeżdżał przez J. i jechał ulicą (...) chcąc dotrzeć do drogi nr (...). Do J. wjechał od strony K. jednak jak się okazało pomylił drogę. Z tego powodu znalazł się na ulicy (...). Jadąc tą ulicą zobaczył znak „droga z pierwszeństwem przejazdu” i po około 200 metrach dojechał do skrzyżowania. W pobliżu tego skrzyżowania zwolnił, przejechał przez przejście dla pieszych i wysunął się na tyle, że widział nadjeżdżający z prawej strony samochód. Przedtem - zbliżając się do skrzyżowania (chodzi o skrzyżowanie ulicy (...) z ul. (...)) nie zauważył znaku A-7 „ustąp pierwszeństwa” ani znaku D-2 „koniec drogi z pierwszeństwem”. Sprawdził, że z lewej strony nie zbliżał się żaden pojazd. Zdecydował się przejechać przez skrzyżowanie prosto, przy czym uznał, że nadjeżdżający z prawej strony samochód jest w takiej odległości, która pozwoli mu na bezpieczny przejazd. Na środku skrzyżowania doszło jednak do zderzenia z samochodem R. (...). Został przez to auto uderzony w przód z prawej strony jego samochodu. Wystrzeliły mu dwie poduszki z przodu. T. K. wyjaśnił, iż cały czas był przekonany, że jest na drodze z pierwszeństwem przejazdu. Po zderzeniu zauważył, że w samochodzie R. (...) z przodu opuszczone były przysłony przeciwsłoneczne.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego T. K. k. 104

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 19.10.2014 r. E. T. kierowała samochodem R. (...) o nr rej. (...). Jechała z córką M. T. (1) i mężem M. T. (2). M. T. (1) (l.27) siedziała z przodu z jej prawej strony, a M. T. (2) (l.67) siedział z tyłu za nią. Jechali z K. W.. do G. i około godz. 16 ⁰⁰ przejeżdżali przez J.. Tu E. T. jechała najpierw ul. (...) a następnie skręciła w lewo w ul. (...), która jest drogą z pierwszeństwem przejazdu. E. T. wiedziała, że znajduje się na drodze z pierwszeństwem przejazdu oraz że przejeżdża obok marketu K.. Kierująca samochodem R. (...) wiedziała również, że na ul. (...) jest przystanek autobusowy oraz przejście dla pieszych. Z tego powodu zmniejszyła prędkość i chciała następnie przejechać przez skrzyżowanie ul. (...) z ul. (...) na wprost, żeby dotrzeć do ul. (...). Kiedy E. T. przejeżdżała już przez skrzyżowanie z ul. (...), to w jej samochód uderzył samochód F. (...) o nr rej. (...) kierowany przez T. K.. Dopiero tuż przed samym zderzeniem E. T. (słońce nie utrudniało jej widoczności) zobaczyła samochód, który wjechał na skrzyżowanie ulicą (...) od strony ul. (...) (a więc z lewej strony względem jadącego ul. (...) samochodu R. (...)), i który następnie uderzył przodem w okolicę przedniego lewego koła samochodu R. (...). Po zderzeniu T. K. podszedł do samochodu, którym kierowała E. T. i pytał się czy coś im się stało oraz mówił, że nie zauważył znaku „ustąp pierwszeństwa”, tłumaczył się, że zwracał uwagę na pieszych a nie na znak.

Dowód: zeznania świadka E. T. k. 129v i k.53, zeznania świadka M. T. (1) k. 130 i k. 57 oraz zeznania świadka M. T. (2) k. 129 i k. 25

Na skutek zderzenia uczestniczących w kolizji pojazdów E. T. doznała stłuczenia klatki piersiowej a M. T. (1) skręcenia kręgosłupa szyjnego i stłuczenia nosa. W ocenie biegłego lekarza medycyny sądowej A. K. obrażenie E. T. nie spowodowało naruszenia czynności narządu ciała, zaś skręcenie kręgosłupa szyjnego w przypadku M. T. (1) spowodowało naruszenie czynności ciała na czas poniżej siedmiu dni.

Dowód: zaświadczenia lekarskie k. 49 i k.50, pisemna opinia biegłego sądowego A. K. z dnia 3.12.2014 r. k. 74

Kolizja drogowa polegająca na uderzeniu w samochód osobowy R. (...) (nr rej. (...)) przez samochód osobowy F. (...) (nr rej. (...)) miała miejsce w J. w dniu 19.10.2014 r. około godz. 16 ¹³ w obszarze wyznaczonego i oznakowanego skrzyżowania ul. (...) (z pierwszeństwem przejazdu) z ul. (...) (podporządkowana). Do zderzenia pojazdów doszło w chwili przejazdu na wprost przez obszar skrzyżowania przez poruszającą się ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) kierującą samochodem R. (...) przez nadjeżdżający z jej lewej strony ulicą (...) od strony ul. (...) samochód F. (...) (biegły ustalił, wykorzystując w tym celu symulację komputerową że samochód ten jechał przez skrzyżowanie z prędkością ok. 39 km/h). Zdarzenie miało miejsce w porze dziennej w obszarze skrzyżowania ulic, poprzedzonego prostymi odcinkami jezdni, zlokalizowanego w obszarze zabudowanym. Do kolizji doszło w obszarze drogi na którym obowiązywało administracyjne ograniczenie prędkości do 50 km/h. Droga o nawierzchni asfaltowej miała szerokość jezdni wynoszącą 7,0 m, przy czym po obu stronach jezdni ul. (...) występowało trawiasto-piaszczyste pobocze obsadzone drzewami liściastymi tworzącymi szpalery, za którymi zlokalizowane były chodniki dla pieszych. Uczestniczące w kolizji samochody uległy uszkodzeniom kwalifikującym się głównie do napraw blacharsko-lakierniczych. Gdy chodzi o widoczność tablic znaku D-2 (koniec drogi z pierwszeństwem przejazdu) oraz znaku A-7 (ustąp pierwszeństwa) znajdujących się po prawej stronie ul. (...) na odcinku poprzedzającym skrzyżowanie tej ulicy z ul. (...) (patrząc w kierunku centrum miasta), to tablice te były czytelne i łatwo rozpoznawalne dla każdego kierującego pojazdem jadącym ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku centrum miasta (por. dokumentacja fotograficzna w pisemnej opinii biegłego S. G. k.160 i 161). Drzewa tworzące szpaler rosnące na poboczu z prawej strony ul. (...) nie zasłaniały tablicy znaku A-7, a zwłaszcza nie zasłaniały tablicy znaku D-2 w stopniu na tyle istotnym, aby znacznie utrudniało to możliwość ich dostrzeżenia i rozpoznania przez kierującego pojazdem jadącym w tym samym kierunku, w którym w dniu 19.10.2014 r. jechał kierujący F. (...).

Dowód: pisemna opinia biegłego S. G. z dnia 28.11.2015 r. k. 153-173, zeznania świadka A. K. k. 130, zeznania świadka K. W. k. 130-131, akta sprawy Ds. (...), notatki urzędowe k. 11, k. 12, k. 13, k. 14, k. 32, k. 116, protokół użycia urządzenia Alkotest 7410 k. 15, protokół oględzin miejsca wypadku k. 16-18, protokół oględzin pojazdu F. (...) k. 19-20, protokół oględzin pojazdu R. (...) k. 21-24, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 28, zarządzenie prokuratora z dnia 24.10.2014 r. k. 34, szkic sytuacyjny miejsca wypadku k. 38-39, informacja o osobie z K. k. 43, polisa ubezpieczenia OC k. 46, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 55, k. 58-59, k. 64, k. 68, historia choroby k. 61-63, k. 65-67, dokumentacja fotograficzna (15 fotografii) koperta k.100, kserokopie artykułów w Gazecie (...) przedłożone przez obwinionego k. 101-103, dokumentacja fotograficzna przedłożona przez oskarżyciela k. 115

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego T. K. w zakresie, w którym są one niezgodne z powyżej dokonanymi ustaleniami faktycznymi. Przedstawione przez obwinionego fotografie (k. 100) mające ilustrować twierdzenie, że znaki „koniec drogi z pierwszeństwem przejazdu” oraz „ustąp pierwszeństwa przejazdu” przesłaniane były przez drzewa, nie zostały wykonane z pozycji kierującego samochodem osobowym (jak uczynił to biegły w pisemnej opinii), lecz wykonane zostały w taki sposób, że podczas ich wykonywania oś optyczna obiektywu zbliżona była do osi prawego krawężnika. Z tego „punktu widzenia” , a więc gdy oś obiektywu zbliżona była do osi prawego krawężnika, to wówczas uzyskuje się obraz pokazujący że znaki pionowe są przesłaniane przez pnie drzew. Nie ilustruje to jednak rzetelnie możliwości ich dostrzeżenia i rozpoznania przez kierującego pojazdem jadącym w tym samym kierunku, w którym w dniu 19.10.2014 r. jechał kierujący F. (...) T. K..

Sąd uznał za wnikliwą, szczegółową i spójną pisemną oraz ustną opinię biegłego S. G.. Biegły stwierdził wprawdzie rozbieżność pomiędzy szkicem sytuacyjnym znajdującym się w aktach a rzeczywistym układem ulic na skrzyżowaniu (na szkicu policyjnym ulice są odwzorowane prostopadle względem siebie podczas gdy w rzeczywistości ich układ jest skośny (por. ryciny nr 1 i nr 4 zamieszczone w pisemnej opinii – k.154 i k.157). Jednak ostatecznie rozbieżność tą, czyli różnice występujące w układzie (...) 1 (stała linia odniesienia 1) a linią wyznaczoną przez (...) (stały punkt odniesienia), skorygował, w szczególności na użytek wykonanych symulacji zderzenia pojazdów.

W ocenie sądu ustalenia dokonane w oparciu o rzeczowy materiał dowodowy są w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy całkowicie zgodne z zeznaniami świadków E. T., M. T. (1), M. T. (2) a także A. K. i K. W..

Sąd uznał natomiast za pozbawione znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy artykuły opublikowane w Gazecie (...) i przedłożone przez obwinionego (k. 101-103) albowiem zawarta w nich teza, że znak „ustąp pierwszeństwa” przejazdu zasłaniany był przez drzewa i miało to być przyczyną kilku kolizji nie znalazła potwierdzenia w dokonanych przez sąd ustaleniach faktycznych. Późniejsze wycięcie dwóch drzew rosnących na poboczu na odcinku przed znakiem „ustąp pierwszeństwa” generalnie poprawiało widoczność przed skrzyżowaniem z ul. (...), jednak nie podważa to oceny, iż zanim to nastąpiło, to drzewa te nie zasłaniały tablicy znaku A-7 w stopniu na tyle istotnym, aby znacznie utrudniało to możliwość jego dostrzeżenia i rozpoznania przez kierującego pojazdem jadącym ulicą (...) od ul. (...) w kierunku centrum miasta.

Mając zatem na uwadze poczynione w sprawie ustalenia faktyczne sąd uznał obwinionego T. K. za winnego tego, że w dniu 19 października 2014 r. w J. około godz. 16 ¹³ na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...), kierując samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że zbliżając się do skrzyżowania i wjeżdżając na skrzyżowanie nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu z jego prawej strony pojazdowi R. (...) o nr rej. (...) przez co doprowadził do zderzenia z tym pojazdem, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. (kto, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny).

Jako znajdujący oparcie w rzeczowym materiale dowodowym sąd potraktował wniosek sformułowany przez biegłego S. G., że nawet gdyby kierujący F. (...), z przyczyn spowodowanych niewłaściwym umieszczeniem lub usytuowaniem znaku „ustąp pierwszeństwa”, miał przejeżdżać przez skrzyżowanie z ulicą (...) jadąc ulicą (...) od strony ul. (...), to znalazłby się w sytuacji skrzyżowania dróg równorzędnych i wówczas zobowiązany był ustąpić pierwszeństwa przejazdu pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony. Taka jest bowiem treść normy zawartej w przepisie art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

W ocenie sądu obwiniony T. K. kierując samochodem F. (...) nie zachował szczególnej ostrożności wymaganej w świetle art. 25 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym. Obwiniony wjechał bowiem w obszar skrzyżowania z nadmierną prędkością, zwłaszcza wobec jego wyjaśnień, że nie zauważył znaku D-2 (koniec drogi z pierwszeństwem przejazdu) ani znaku A-7 (ustąp pierwszeństwa) znajdujących się po prawej stronie ul. (...) na odcinku poprzedzającym skrzyżowanie tej ulicy z ul. (...). Zachowanie szczególnej ostrożności w tych okolicznościach powinno polegać poza wnikliwym obserwowaniem oznakowania pionowego i poziomego, na upewnieniu się co sytuacji przed swoim pojazdem, dostosowaniu prędkości do występującego na skrzyżowaniu ograniczenia zakresu widoczności i zastosowaniu się do reguły prawej ręki (prawej wolnej strony) jeśli w ramach jego niewłaściwej percepcji powstało u niego przekonanie, że ruch w obszarze skrzyżowania nie został zorganizowany poprzez lokalizację określonych znaków lub sygnałów drogowych.

Na podstawie art. 86 § 1 k.w. sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 zł. Zgodnie z art. 33 § 1 i 2 k.w. sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w granicach przewidzianych przez ustawę - wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. zagrożone jest karą do 5.000 zł. W ocenie sądu stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego jest znaczny. Obwiniony zagroził bezpieczeństwu ruchu na drodze nie tylko wobec kierującej i pasażerów samochodu osobowego R. (...), lecz również wobec przewożonych przez siebie dwojga pasażerów. Poza nieumyślnością naruszenia przepisów ruchu drogowego Sąd nie dostrzegł okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.827,65 zł tytułem kosztów postępowania oraz na podstawie art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych kwotę 50 zł tytułem opłaty od wymierzonej kary grzywny.

Sędzia (-)