Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 667/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Jarocinie z 2015-12-08

Sygn. akt: I C 667/15 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jarocinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Magdalena Tyrakowska

Protokolant:

st. sekr. sądowy Anna Wlazik

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 r. w Jarocinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko

E. N.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanejE. N.na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 3 877,55 zł (trzy tysiące osiemset siedemdziesiąt siedem złotych 55/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 17 kwietnia 2015r. do dnia 08 grudnia 2015r.

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala

3.  zasądzoną w pkt 1 kwotę rozkłada na 12 rat miesięcznych po 323,12 zł (trzysta dwadzieścia trzy złote 12/100) każda tytułem należności głównej oraz zasadzonych w pkt 1 odsetek umownych płatne do 20 każdego miesiąca począwszy od 20 stycznia 2016r. wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 127,30 zł (sto dwadzieścia siedem złotych 30/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania

SSR Magdalena Tyrakowska

Sygn. akt I C 667/15 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22.04.2015r. powód (...) Bank (...) S.A. W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. N.kwoty 4343,44zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 3198,76zł obliczonymi wg 4.00- krotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 17.04.2015r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w elektronicznym postepowaniu upominawczym. W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 28.02.2008r. udzielił pozwanej kredytu w zakresie limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej nr (...). Pozwana była zobowiązana do spłaty limitu kredytowego zgodnie z comiesięcznymi wyciągami generowanymi do pozwanej na podstawie zawartej umowy. Pomimo wezwań i monitów pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty należności. W związku z czym po upływie terminu, do którego pozwana była zobowiązana uregulować zadłużenie, całość zadłużenia stała się wymagalna, z dniem uprawomocnienia się oświadczenia o wypowiedzeniu umowy tj. w dniu 08.02.2015r. Powód dochodzi należności objętych pozwem na podstawie wyciągu z ksiąg banku z dnia 16.04.2015r. (k.2-6).

Sąd Rejonowy w Lublinie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Jarocinie (k.8).

Pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 22.09.2015r. wniosła o rozłożenie płatności na raty, nie kwestionowała faktu zawarcia umowy i nie spłacenia należności (k.46-47).

Powód nie wyraził zgody na rozłożenie płatności na raty (k.56-58).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony w dniu 28.02.2008r. zawarły umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej VISA (...) nr (...).

(dowód: umowa k.20, listy operacji k.21-29, regulamin k.30-34, tabela opłat i prowizji

k.37-38)

Przedmiotowa umowa została wypowiedziana przez powoda pismem z dnia 19.12.2014r. Jednocześnie powód wezwał pozwaną do dobrowolnej zapłaty należności.

(dowód: wypowiedzenie umowy o limit kredytowy i kartę k.36

wraz z tabelą opłat i prowizji k. 37-38 i dowodem doręczenia k.41)

Wysokość zadłużenia pozwanej wynosi łącznie 4343,44zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku z dnia 14.04.2014r. k.35, lista operacji k. 21-29)

Pozwana E. N.jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony do 31.12.2020r. Osiąga wynagrodzenie w minimalnej wysokości. Na utrzymaniu ma 4 dzieci (3 własnych dzieci i nieślubnego syna męża). Pozwana wraz z rodziną mieszka w domu teściów, ponosi koszty utrzymania po połowie z teściami tj. za wodę 140,00zł, za prąd 250,00zł, za węgiel ok. 800,00zł -1000,00zł, Internet 50,00zł, telewizję 50,00zł, telefon w abonamencie 70,00zł. Pozwana zwracała się do powoda o umożliwienie spłaty pożyczki w ratach, na co nie wyraził zgody, domagał się spłaty jednorazowo. Według oświadczenia pozwanej nie jest ona w stanie płacić więcej niż 250,00zł – 300,00zł miesięcznie.

(dowód: zeznania pozwanej E. N. 00:09:10 - 00:18:08, zaświadczenie o

wysokości wynagrodzenia k.49, porozumienie k.48)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie w/w dowodów.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne wskazują, iż strony łączyła umowa pożyczki. Stosownie do treści art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący pożyczkę zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Faktem przyznanym jest, iż pozwana nie przestrzegała obowiązku spłaty zadłużenia zgodnie z postanowieniami umownymi, przy czym zaległość przekroczyła dwa okresy płatności. Z tego względu każde opóźnienie w spłacie rat powodowało powiększenie się kwoty zadłużenia o odsetki karne. W tej sytuacji powód skorzystał z uprawnienia przewidzianego w art. 14 ustawy o kredycie konsumenckim (ustawa z dnia 20.07.2001r., Dz.U. Nr 100, poz. 1081 z 2001r ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy - zgodnie bowiem z art. 66 . 1. Ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011r. do umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe- Dz.U. z 17.06.2011r., Nr 126, poz.715) i pisemnie wezwał pozwaną do zapłaty i wypowiedział z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia łączącą strony umowę o limit kredytowy i kartę, tym samym wypłacone kwoty stały się wymagalne. Pozwana nie zareagowała na pisemne wezwanie do zapłaty. Na skutek wygaśnięcia umowy na pozwanej ciążył od dnia następnego obowiązek zwrotu pożyczki wraz z należnymi odsetkami.

Pozwana nie kwestionowała wskazanych okoliczności, w tym wysokości powstałego zadłużenia, wniosła natomiast o rozłożenie go na raty. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie istnieją podstawy faktyczne do zastosowania art. 320 k.p.c. Przepis ten wymaga zaistnienia szczególnie uzasadnionych okoliczności. Pozwana jako okoliczności uzasadniające rozłożenie na raty wskazuje stan majątkowy i rodzinny, a zwłaszcza fakt, że osiąga minimalne wynagrodzenie i ma na utrzymaniu 4 dzieci. Wprawdzie należy mieć również na uwadze, iż spłata pożyczki miała zgodnie z umową następować w ratach, jednakże pozwana do chwili utraty pracy spłacała je regularnie. Należy wskazać, iż pozwana po urodzeniu w dniu 23.11.2012r. dziecka, wróciła do pracy od 17.06.2015r., osiąga regularny dochód i gdyby nie wyraźny sprzeciw, wpłacałaby miesięczne raty z tytułu powstałego zadłużenia, o co zabiegała u powoda. Okoliczności te przemawiają za przychyleniem się do wniosku pozwanej, tym razem z mocy orzeczenia sądowego rozkładaniu na raty dochodzonego zadłużenia.

Zgodnie z art. 7a ustawy z dnia z dnia 20 lipca 2001r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 100, poz. 1081 ze zm.– w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy - zgodnie bowiem z art. 66 . 1. Ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011r. do umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe- Dz.U. z 17.06.2011r., Nr 126, poz.715) łączna kwota wszystkich opłat oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki, z wyłączeniem udokumentowanych lub wynikających z innych przepisów prawa kosztów, związanych z ustanowieniem, zmianą lub wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczeń (w tym kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu, o którym mowa w art. 7 ust.1 pkt 4), nie może przekroczyć 5% kwoty udzielonego kredytu. Przepis ten pozostaje w związku z wprowadzeniem do kodeksu cywilnego regulacji art. 359§ 2 (( 1-3)) k.c., określających maksymalną wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej. Zamysłem ustawodawcy było uniemożliwienie kredytodawcy powiększania kosztów kredytu innych aniżeli odsetki w celu rekompensowania sobie ograniczenia, wynikającego z kodeksu cywilnego, zawartego w regulacji o odsetkach maksymalnych. Wyrażenia „całkowity koszt kredytu”, zdefiniowane w art. 7 ustawy o kredycie konsumenckim oraz „łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów”, określone w art. 7a ustawy antylichwiarskiej, nie są tożsame. Całkowity koszt kredytu obejmuje wszystkie koszty, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt (art. 7 ust. 1 ustawy), natomiast łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów obejmuje koszty związane z zawarciem umowy o kredyt konsumencki (art.7a ustawy) - por. Remigiusz Kaszubski, Agata Tupaj-Cholewa, Regulacje „antylichwiarskie” dla konsumentów i przedsiębiorców - przepisy polskie i wspólnotowe, teza nr 3, PPH 2006, nr 4, str. 34. Elementem kosztów, który ustawodawca wprost wymienił w art. 7a ustawy o kredycie konsumenckim wprost, są opłaty. Pod pojęciem opłaty należy rozumieć koszty pobierane od czynności faktycznych, mających charakter niejako „obsługowy” w stosunku do podstawowej działalności kredytowej. Co do zasady mają one na celu pokrycie kosztów ponoszonych przez kredytodawcę przy wykonywaniu określonej czynności, w praktyce jednak mogą stanowić również źródło jego dochodu.

Pozwanej udzielono limitu kredytowego do kwoty 3200,00zł. Z tytułu opłat, prowizji i opłat za prowadzenie rachunku naliczono kwotę 625,89zł. Przedmiotowa kwota opłat znacznie przekracza określoną w art. 7a ustawy o kredycie konsumenckim wartość 5% udzielonego kredytu. Powód może domagać się 160,00zł tytułem kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki (5% od 3200,00zł = 160,00zł). Kwota wyższa niż 160,00zł jest sprzeczna z wysokością ustawową. Niedochowanie zaś obowiązku z art. 7a cyt. wyżej ustawy, czyli obciążenie konsumenta większymi kosztami niż wynikające ze wskazanej regulacji jest działaniem sprzecznym z ustawą i w tym zakresie nieważnym (art. 58§ 3 k.c.).

Wobec powyższego sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3877,55zł, na która składają się: żądana kwota pomniejszona o należność z tytułu opłat i prowizji ponad kwotę 160,00zł (4343,44zł – 465,89zł = 3877,55zł), a w pozostałym zakresie żądanie oddalił.

Na podstawie art. 320 k.p.c. sąd rozłożył na raty zasądzone w pkt. 1 świadczenie zgodnie z propozycją pozwanej w tym zakresie.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie żądania powoda, Sąd stosunkowo rozdzielił koszty na podstawie art.100 zd.1 k.p.c. Na należne powodowi koszty złożyła się opłata od pozwu w wysokości 100,00 zł, 34,00zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 8,61zł opłaty notarialnej. Powód wygrał sprawę w 89,27%. Należy mu się zatem kwota 127,30zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (89,27% x 142,61zł = 127,30zł).

/-/ M.Tyrakowska

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Anna Skibińska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Jarocinie
Osoba, która wytworzyła informację:  Magdalena Tyrakowska
Data wytworzenia informacji: